Doorzoek de gemeenschap

Het internet is een bonte verzameling van mensen en ideeën: kattenvideo's, betweterige meningen en natuurlijk… piraten. Nee, niet die gasten met een houten been en een papegaai op hun schouder (hoewel dat internet ongetwijfeld ook gezelliger zou maken), maar de moderne, digitale piraten. Die met een toetsenbord als wapen en besloten groepen als schuilplaats. De uploaders, de delers, de schaduwspelers van het web. Maar waar piraten zijn, zijn ook jagers. En daar verschijnt Stichting Brein, als een hond met een opsporingsbrokje in z’n bek, op jacht naar illegale uploaders. Een kat en muis spel waar je een bak popcorn voor zou aanslepen, als die niet over copyrights zou vallen. De Digitale Robin Hoods? Laten we even eerlijk zijn: wie voelt zich niet stiekem een beetje verheven als je een film downloadt zonder te betalen? Het is een pleziertje waarbij niet je portemonnee maar je geweten het risico loopt een klap te krijgen. Uploaders willen niets liever dan dit gevoel delen met de wereld. Ze zien zichzelf misschien wel als moderne Robin Hoods. Maar in plaats van door de bossen te sluipen met een pijl en boog, zitten ze in een verduisterde kamer, die waarschijnlijk naar energiedrank ruikt, torrents te versturen naar dankbare internetgebruikers. Toch kun je je afvragen: zijn het echt Robin Hoods of gewoon digitale hobbyisten met te veel vrije tijd? Of misschien moeten we ze geen label opplakken. Feit blijft dat ze zorgen voor een wereldeconomie van gedeelde films, boeken en muziek. Maar ja, waar mensen delen, is Brein altijd bezig met het maken van rekensommen. Want: delen is verliezen. Tenminste, volgens de auteursrechtwetten van de twintigste eeuw. Stichting Brein: De Hoeders van de Downloadwacht Daar is Brein. Met een naam die klinkt als een overambitieuze superheld. De Vriend van de Filmstudio's. De Beschermengel van de Muziekindustrie. Geef ze een cape en een schichtige jazztune, en je hebt een eigen Netflix serie. Maar hoe werken ze nou eigenlijk? Het is fascinerend én een tikje griezelig om te zien hoe Brein steeds nauwkeuriger in actie komt. Ze hebben een heel arsenaal in huis. Geen zwaarden of kanonnen, maar snuffelprogramma’s en digitale data-tools. Open Source Intelligence (OSINT), zo heet het officiële wapen. Wat je op internet zet, kan en zal tegen je gebruikt worden. Een domme comment op een forum? Dat kan een startpunt zijn. Een gebruikersnaam die je ook per ongeluk op je Instagram hebt staan? Bingo. Je VPN vergeten aan te zetten? Game over. Brein kijkt overal. Dit zijn geen laagdrempelige "wij maken gewoon een punt"-ambtenaren. Nee, ze zijn de Digitale Big Brother die zelfs in je besloten groep op Discord kan zitten. Soms vermoed je dat ze misschien meer geld uitgeven aan abonnementjes op die torrentforums dan aan koffie op kantoor. Wat Haal Je uit de Kast? Het mooie is: hoe moeilijker het wordt om uploaders te vinden, hoe creatiever Brein wordt. Want een piraat die moeilijk te traceren is, voelt als een uitdaging die niet genegeerd kan worden. IP-adressen? Check. Hostingdata? Check. Cross referencing van gebruikersnamen met sociale media? Absoluut check. Soms lijkt het erop dat ze met een diverser arsenaal werken dan een gemiddelde opsporingsdienst. Waarom een uploaders netwerk infiltreren als je rechtstreeks je eigen OSINT detective voor de deur kunt hebben staan? En toch moet je lachen. Want de wereld van de uploaders zit ook niet stil. Ze verschuilen zich achter VPN's, monteren digitale valse baarden op hun gebruikersaccounts en verhuizen continu naar nieuwe besloten groepen. Het is alsof je tijdens het verstoppertje spelen je schuilplaats begint te verven terwijl iemand je probeert te vinden. En dan vol trots geloven dat je een stapje voor bent. De Uploader's Survival Guide Maar eerlijk is eerlijk, soms voelt het alsof Brein een mug probeert plat te slaan met een voorhamer. Even serieus: moeten we echt drie schimmige dudes in een kelder opsporen omdat ze de nieuwste Marvel film geprobeerd hebben te delen? Ja, auteursrecht is belangrijk. Ja, kunstenaars en studio’s verdienen hun inkomsten. Maar er is iets vreemds aan die jacht op individuen, alsof ze de bron willen stoppen terwijl ze de hele waterval over het hoofd zien. Wat je Brein niet vaak hoort zeggen, is dat delen over een breder punt gaat. Over onbetaalbare streamingdiensten die beneden gemiddeld presteren, bytes blokkeren omdat ze grenzen trekken waar mensen die zelf allang niet meer zien. Dat delen soms een maatschappelijke boodschap heeft: toegang moet niet altijd een kwestie van privilege zijn. Maar goed, nuance is moeilijk in een jacht. Wie Lacht het Laatst? Dus, wie wint? De piraten? Die gaan voorlopig nergens heen. Ze worden inventiever, slimmer en verdwijnen dieper in de digitale mist. En Brein? Die blijft fanatiek, want hun hele bestaansrecht hangt daarvan af. Uploaders en Brein hebben elkaar nodig zoals Tom Jerry nodig heeft. Zonder de een, geen ander. Maar als we het spel zo blijven spelen, wie krijgt dan uiteindelijk de meeste klappen? De uploaders? Studio’s die hun verloren inkomsten tellen? Of misschien het publiek, dat zijn weg op internet afzoekt naar een betaalbare manier om simpelweg een boek te lezen of een goede film te kijken? Het blijft een ingewikkeld machtsspel, vakkundig verpakt in torrents, data en auteursrechten. Maar voor nu is het beste advies: geniet als je uploadt, maar kijk over je schouder. En als je ooit Brein tegenkomt, geef ze een vriendelijke glimlach. Het blijft een spel, maar wie weet hoelang nog.

Het bestrijden van het gebruik van illegale datasets voor het trainen van AI modellen is een complexe en uitdagende taak. De afgelopen tijd heeft Stichting Brein bijvoorbeeld een grote Nederlandse dataset offline gehaald, die bestond uit boeken, nieuwsartikelen van websites zoals Nu.nl, en ondertitels van films en tv-series uit illegale bronnen. Dit is een duidelijke stap in de strijd tegen het misbruik van auteursrechtelijk beschermd materiaal, maar maar is het ook mogelijk om grip te krijgen op dit probleem? Makkelijk aan data te komen Informatie die online beschikbaar is, zoals nieuwsartikelen, ondertitels en zelfs openbare kunstwerken, is vaak slechts een paar klikken verwijderd. Voor AI ontwikkelaars die hun modellen willen trainen, is het technisch gezien relatief eenvoudig om grote hoeveelheden data te verzamelen via technieken zoals webscraping. Dit maakt het erg verleidelijk om deze data te gebruiken, zelfs als dat niet legaal is. Veel mensen realiseren zich niet dat het kopiëren van deze informatie een inbreuk op auteursrechten is, of ze denken dat de kans dat ze gepakt worden klein is. Moeilijk om op te sporen Zelfs als een illegale dataset wordt ontdekt en offline gehaald, zoals Stichting Brein recentelijk heeft gedaan, blijft het lastig om de verspreiding ervan volledig te stoppen. Data kan snel opnieuw worden gedeeld via andere kanalen of worden opgeslagen op locaties buiten het bereik van nationale wetgeving. Daarnaast is het moeilijk om te achterhalen wie de dataset allemaal heeft gedownload en gebruikt. Dit maakt de handhaving van auteursrechten erg ingewikkeld, zeker als de data al in verschillende AI modellen is verwerkt. Snel veranderende technologie De technologie rond AI ontwikkelt zich sneller dan ooit. Nieuwe methoden en technieken voor het verzamelen en verwerken van data worden continu ontwikkeld, wat het voor wet en regelgeving lastig maakt om bij te blijven. Terwijl de technologie vooruit dendert, blijven juridische kaders vaak achter. Dit zorgt ervoor dat degenen die zich niet aan de regels houden vaak een technologische voorsprong hebben, en dat maakt het moeilijker om hen op verantwoording te roepen. Wereldwijd probleem Het internet kent geen grenzen, en dat maakt de handhaving van auteursrechten extra lastig. Een dataset die in Nederland illegaal wordt bevonden, kan eenvoudig naar servers in een ander land worden verplaatst, waar de regels misschien minder streng zijn. Internationale samenwerking is daarom cruciaal, maar dit is vaak complex en traag. Bovendien zijn de juridische systemen en handhavingscapaciteiten per land verschillend, wat het moeilijk maakt om wereldwijd dezelfde normen toe te passen. Gebrek aan bewustzijn Veel AI ontwikkelaars zijn zich niet volledig bewust van de juridische en ethische implicaties van het gebruik van bepaalde datasets. Onderzoeken, zoals die van de NOS, hebben aangetoond dat werken van Nederlandse beeldmakers zonder hun toestemming zijn gebruikt voor het trainen van bekende AI afbeeldinggeneratoren zoals DALL-E en Midjourney. Dit gebrek aan bewustzijn kan deels worden verklaard door de complexiteit van de technologie en de snelheid waarmee deze zich ontwikkelt, maar het toont ook aan dat er meer gedaan moet worden om ontwikkelaars en bedrijven bewust te maken van de risico's en verantwoordelijkheden. Conclusie De acties van Stichting Brein laten zien dat er stappen worden gezet om het probleem aan te pakken, maar het blijft een grote uitdaging. De combinatie van makkelijk toegankelijke data, de moeilijkheid van handhaving, de snel veranderende technologie, de internationale dimensie van het probleem, en het gebrek aan bewustzijn onder AI ontwikkelaars maken dit een uiterst complexe kwestie. Om echt vooruitgang te boeken, zal een breed scala aan maatregelen nodig zijn, variërend van technologische innovaties en strengere handhaving tot meer samenwerking en bewustwordingscampagnes. Het is duidelijk dat dit geen probleem is dat eenvoudig kan worden opgelost, maar elke stap in de goede richting helpt om de impact te verminderen. Door William,