Eregalerij

Laten we eerlijk zijn: de waarde van een verplicht bedankje? Ik zou zeggen dat die ergens tussen een beschimmelde kaasplank en een halve liter geschenkenkoffie ligt. Want wie heeft er ooit geroepen: "Wat heerlijk, ik ben verplicht om jou te bedanken"? Juist, niemand! Bedankjes in de trant van 'moet' zijn te vergelijken met de algemene voorwaarden die je net zo goed kunt negeren terwijl je je ijskast vol stopt met snacks. Stel je voor: je ontvangt een geschenk van je buurman. Je weet dat hij achteloos iets heeft gekocht en dat jij nu verplicht bent om te zeggen: “Dank je wel!” terwijl je eigenlijk denkt: “Had je me niet beter iets anders, zoals een rustgevende stilte, kunnen geven?” In plaats van echte dankbaarheid ervaar je een golf van sociale druk. Het is niet zozeer dankbaarheid, maar eerder een verplichting om niet als de slechtste buurman te worden neergezet. Dit is vergelijkbaar met het betalen van belasting. We moeten het allemaal doen, maar je gaat niemand bedanken voor de kans om meer geld aan de overheid te geven. De enige die daar ooit vandaan komt met een oprechte ‘dank u voor uw bijdrage’ is de belastinginspecteur, die op zijn beurt weer moet uitleggen waarom je eigenlijk een miljoen euro aan luiheid hebt aangetekend, omdat je vergeet om je bonnetjes te bewaren. Dus, waar draait het om? Misschien zijn verplichte bedankjes die verschrikkelijke sociale experimenten die ons uit onze comfortzone trekken. We neigen eraan om een schijn van beleefdheid te creëren, terwijl we in ons hoofd een miljoen verschillende manieren bedenken om die verplichting te omzeilen. De échte vraag is: is het niet tijd om dergelijke verplichtingen af te schaffen? Stel je voor, een wereld waarin bedankjes eerlijk en oprecht zijn, zonder de schaduw van sociale verplichtingen. Waar je dankbaarheid kunt uiten zonder te verstoppen achter een masker van 'moeten'. Dat zou pas een ware revolutie zijn! Dus, tot die tijd zullen we maar doorgaan met onze schijnheilige bedankjes – als sociale lijm die ons bij elkaar houdt, of als een veel te zoete instantkoffie die ons net genoeg wakker houdt om de volgende ronde te overleven. Misschien is de echte waarde van verplichte bedankjes wel dat het ons herinnert aan wat oprecht is, precies omdat we weten hoe het is om oprecht dankbaar te zijn – en dat is een les die niet verplicht kan worden gesteld! Laten we die braaf bedankjes maar eens afschaffen! We weten allemaal dat als iemand echt blij is met een download, hij zelf wel een teken van waardering zal geven. Een oprechte 'dank je wel' is als een goed glas wijn: het komt vanzelf als je het echt waardeert. Laten we gewoon afspreken dat waardering niet verplicht is, maar wel waardevol. En als iemand dan een duimpje omhoog geeft, weten we dat het in de roos is! Proost op spontane waardering! 🍷